Wanda Nowak

(21 V 1919 Poznań – 28 X 2008 Poznań)

W latach 1929–1937 uczęszczała do Państwowego Gimnazjum Humanistycznego im. Dąbrówki w Poznaniu, gdzie w roku 1937 uzyskała świadectwo dojrzałości.  W okresie  1945–1948 studiowała na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Poznańskiego, a w latach 1948–1952 matematykę tamże. W 1968 uzyskała doktorat z nauk humanistycznych (pedagogika) (promotor: Tadeusz Krajewski).  Habilitowała się na Wydziale Nauk Społecznych UAM w zakresie pedagogiki w roku 1976. W 1987 otrzymała tytuł naukowy profesora. W latach 1968–2004 pracowała na UAM (1969–1973 Zakład Matematyki Wyższego Studium Nauczycielskiego UAM, później na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii, po zmianach nazwy kolejno Wydział Matematyki i Fizyki oraz Wydział Matematyki i Informatyki).  W okresie 1987–1989 pracowała też w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Zielonej Górze. W roku 1989 przeszła na emeryturę. Zajmowała się naukowo dydaktyką matematyki. Główne zainteresowania to: metodologiczne problemy dydaktyki matematyki, metodologia podręcznika szkolnego i akademickiego, optymalizacja procesu dydaktycznego w uczelni wyższej, profil nauczyciela matematyki. Opublikowała ok. 70 prac, w tym 4 książki. Wypromowała 4 doktorów. Otrzymała czterokrotnie nagrodę ministra (1972, 1977, 1981, 1988), odznaczona Medalem Komisji Edukacji Narodowej.

Opracował Roman Murawski

L. Maligranda, W. Wnuk, 100 lat matematyki na uniwersytecie w Poznaniu 1919–2019, Wyd. Nauk. UAM, Poznań 2021, 472–473.