Roman Taberski

(16 II 1927 Czuryłów n. Dźwiną – 8 IX 1999 Poznań)

W roku 1939 ukończył 1939 szkołę powszechną i zdał egzamin do gimnazjum w Dziśnie. Dalszą edukację uniemożliwił wybuch wojny. Wraz z matką i rodzeństwem został deportowany do Kazachstanu, gdzie w roku 1946 ukończył  polską 10-latkę w Semipałatyńsku. Po przyjeździe do Polski studiował w latach 1946–1951 matematykę na Uniwersytecie Poznańskim uzyskując w 1951 tytuł magistra. Pracę na uniwersytecie  rozpoczął już 1949 i pracował tu  do przejścia na emeryturę w roku 1997. Doktoryzował się w 1959 roku na UAM (promotor: Władysław Orlicz) i tamże się habilitował (1966). Profesorem nadzwyczajnym został w roku 1974, a zwyczajnym w 1984 roku. Uważał się za duchowego ucznia Józefa Marcinkiewicza.  Był znanym specjalistą w zakresie teorii szeregów Fouriera i aproksymacji trygonometrycznej, a także aproksymacji eksponencjalnej. Opublikował 106 prac, w tym 3 podręczniki. Wypromował 9 doktorów. Pełnił funkcję kierownika Zakładu Rachunku Prawdopodobieństwa (1969–1980) i Zakładu Teorii Aproksymacji (1980–1997), kierownika Studium Doktoranckiego Matematyki (1973–1984, 1992–1997). Otrzymał wiele nagród, w tym Wielką Nagrodę PTM im. Zaremby (1971). Odznaczony został Krzyżem Kawalerskim (1976) i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1998).

Opracował Roman Murawski

J. Musielak, „Professor Roman Taberski. A short biography”,  Functiones et Approximatio 25 (1997), s. 5–11.
J. Musielak, P. Pych-Taberska, „Roman Taberski”,Wiadomości Matematyczne 38 (2002), s. 197–208.