Andrzej Marciniak

(ur. 6 IX 1953 Poznań)

Studiował na UAM matematykę (1972–1977) oraz astronomię (1975–1979). W roku 1977 podjął pracę w Instytucie Matematyki UAM, gdzie pracował do roku 1987 oraz w latach 2000–2011. W roku 1987 przeniósł się na Politechnikę Poznańską. Stopień naukowy doktora nauk matematycznych uzyskał na UAM w roku 1981 pod kierunkiem Jerzego Albrychta na podstawie rozprawy pt. „Zastosowanie mechaniki dyskretnej do numerycznego rozwiązywania zagadnienia n ciał i weryfikacji tej teorii na przykładzie Układu Słonecznego”. Habilitował się z nauk fizycznych w zakresie astronomii w roku 1993 na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu – rozprawa habilitacyjna „Wybrane metody numeryczne rozwiązywania zagadnienia n ciał”. W roku 2010 otrzymał tytuł naukowy profesora nauk technicznych. Jego zainteresowania naukowe dotyczą metod numerycznych, programowania oraz mechaniki nieba. Opublikował ok. 60 prac badawczych, 5 monografii i 21 podręczników akademickich. Wypromował 3 doktorów. W roku 1982 otrzymał nagrodę III stopnia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za osiągnięcia naukowe, w roku 1985 nagrodę III stopnia Ministra za osiągnięcia dydaktyczno-wychowawcze oraz w roku 1990 nagrodę Ministra za osiągnięcia naukowe. W roku 2004 odznaczony został Medalem Komisji Edukacji Narodowej, a w roku 2018 otrzymał Medal 70-lecia Polskiej Informatyki.

Opracował Roman Murawski

Archiwum UAM
L. Maligranda, W. Wnuk, 100 lat matematyki na uniwersytecie w Poznaniu 1919–2019, Wyd. Nauk. UAM, Poznań 2021, 450–451.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_Marciniak_(matematyk)