Franciszek Włodarski

(2 XII 1889 Gorzków, pow. Krasnystaw –  8 I 1944 Staszów)

Uczył się w latach 1899–1905 w progimnazjum w Zamościu i w gimnazjum rządowym w Lublinie, a od 1905 w Gimnazjum im. S. Staszica w Lublinie. W  latach 1907–1910 studiował na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu we Fryburgu (Szwajcaria), gdzie w roku 1910 uzyskał licencjat nauk matematycznych, a w 1911 doktorat. W latach 1912–1915 pogłębiał studia matematyczne w Getyndze. Po powrocie do Polski w latach 1916–1918 pracował w Warszawie jako nauczyciel w szkole średniej oraz prowadził wykłady z geometrii na Wydziale Matematyczno-Fizycznym Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie. W roku 1919 przeniósł się na Uniwersytet Poznański, gdzie w latach 1919–1929 kierował II Katedrą Matematyki. W 1924 mianowany przez Naczelną Radę Ludową w Poznaniu profesorem nadzwyczajnym. Nie uzyskał jednak zatwierdzenia tej nominacji przez Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. W roku 1929 wyjechał do USA, by sprawdzić możliwość opatentowania swego wynalazku – urządzenia służącego do sekwencyjnego odtwarzania obrazów widocznych ze wszystkich stron. Opatentował je w USA, Anglii, Kanadzie i Niemczech.  Naukowo zajmował się geometrią analityczną, geometrią rzutową i konstrukcjami geometrycznymi. Opublikował 8 prac  i 2 podręczniki akademickie oraz tłumaczenie z włoskiego na polski książki F. Enriquesa poświęconej geometrii rzutowej.

Opracował Roman Murawski

1. L. Maligranda, W. Wnuk, 100 lat matematyki na uniwersytecie w Poznaniu 1919–2019, Wyd. Nauk. UAM, Poznań 2021.
2. S. Domoradzki et al., Słownik biograficzny matematyków polskich, Tarnobrzeg 2003.
3. R. Duda, Matematycy XIX i XX wieku związani z Polską, Wyd. Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2012.