Jan Mikusiński

(3 IV 1913 Stanisławów – 27 VII 1987 Katowice)

W latach 1932–1937 studiował matematykę na Uniwersytecie Poznańskim, gdzie następnie pracował w latach 1937–1939 oraz 1945–1946. W latach 1948–1955 pracował na Uniwersytecie Wrocławskim (w latach 1953–1955 kierował tam Katedrą Analizy Matematycznej), w latach 1955–1959 na Uniwersytecie Warszawskim. Od roku 1960 pracował w Katowicach, gdzie w okresie 1966–1985 był kierownikiem Pracowni Instytutu Matematycznego PAN, następnie Oddziału IM PAN w Katowicach. Kierował Zakładem Funkcji Uogólnionych tamże. Doktoryzował się w roku 1945 na Uniwersytecie Jagiellońskim pod kierunkiem Tadeusza Ważewskiego na podstawie rozprawy pt. „O zagadnieniu interpolacji dla całek równań różniczkowych liniowych”. Habilitował się w roku 1946 na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. W 1955 roku został doktorem nauk matematycznych (wedle ówczesnego systemu stopni naukowych). W roku 1958 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Jego zainteresowania naukowe dotyczyły analizy funkcjonalnej, teorii dystrybucji, teorii całki, teorii zbieżności i rachunku operatorowego. Opublikował ok. 150 prac badawczych, 12 monografii i 1 podręcznik. Wypromował 8 doktorów. W roku 1950 otrzymał Nagrodę PTM im. Stefana Banacha, w roku 1953 Nagrodę Państwową II stopnia, a w roku 1970 doktorat honoris causa Uniwersytetu w Rostocku. Od 1965 był członkiem korespondentem, od 1971 członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk, od 1975 członkiem zagranicznym Serbskiej Akademii Nauk i Sztuk.

Opracował Roman Murawski

Archiwum UAM
L. Maligranda, W. Wnuk, 100 lat matematyki na uniwersytecie w Poznaniu 1919–2019, Wyd. Nauk. UAM, Poznań 2021, 462–464.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Jan_Mikusiński