Józef Kopeć

(18 III 1923 Poznań – 27 VII 2006 Szczecin)

Studiował matematykę na Uniwersytecie Poznańskim w latach 1945–1951. W roku 1949 został zatrudniony na UP. Pracował na UP/UAM do roku 1961, kiedy to przeniósł się do Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Szczecinie. Doktoryzował się na UAM w roku 1960 pod kierunkiem Andrzeja Alexiewicza – tytuł rozprawy doktorskiej brzmiał „O klasach quasi-analitycznych funkcji rzeczywistych i wektorowych”. Habilitował się też na UAM w roku 1968 – tytuł rozprawy habilitacyjnej „O funkcjach odwrotnych do funkcji monotonicznych i ich zastosowaniach”. Jego zainteresowania naukowe dotyczyły teorii funkcji rzeczywistych, funkcji prawie okresowych, analizy funkcjonalnej, teorii sumowalności i teorii funkcji zmiennej zespolonej. Opublikował 14 prac badawczych, 1 skrypt i wiele artykułów z zakresu zastosowań matematyki. Wypromował 1 doktora. W roku 1970 otrzymał nagrodę Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego za rozprawę habilitacyjną, a w roku 1981 nagrodę Ministra za osiągnięcia dydaktyczno-wychowawcze. W roku 1977 odznaczony został Medalem Komisji Edukacji Narodowej. W latach 1968–1990 był dziekanem Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Szczecinie, a w latach 1981–1982 pełnił funkcję rektora tej uczelni (został odwołany przez władze stanu wojennego).

Opracował Roman Murawski

Archiwum UAM
L. Maligranda, W. Wnuk, 100 lat matematyki na uniwersytecie w Poznaniu 1919–2019, Wyd. Nauk. UAM, Poznań 2021, 434–435.