Józef Marcinkiewicz

(12 IV, wedle kalendarza juliańskiego 30 III 1910 kolonia Cimoszka, pow. Sokółka – między 3 IV i 12 V 1940 Charków)

Uczęszczał do szkół w Janowie (szkoła podstawowa) i do gimnazjum w Sokółce, a po jego rozwiązaniu w 1929 zdał maturę w 1930 w Gimnazjum im. Zygmunta Augusta w Białymstoku. Studiował matematykę na Wydziale Matematyki i Nauk Przyrodniczych  Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Magisterium uzyskał w 1933. Rok 1933/1934 spędził w podchorążówce w Wilnie uzyskując stopień plutonowy-podchorąży. Po powrocie z podchorążówki został młodszym asystentem na uniwersytecie w Wilnie. Doktoryzował się tamże w roku 1935 (promotor: Antoni Zygmunt). Rok 1935/1036 spędził na stypendium we Lwowie. Habilitował się w Wilnie w roku 1937. Jesienią 1938 wyjechał na stypendium do Francji (Paryż), a potem do Anglii. W czerwcu 1939 otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego Uniwersytetu Poznańskiego, gdzie w roku akademickim 1939/1040 miał objąć katedrę matematyki po Zdzisławie Krygowskim. Niestety wybuch wojny uniemożliwił to. Naukowo zajmował się  analizą funkcjonalną, rachunkiem prawdopodobieństwa,  teorią funkcji rzeczywistych,  szeregami trygonometrycznymi, potęgowymi i ortogonalnymi, teorią aproksymacji, teorią funkcji zmiennej zespolonej.  Opublikował 56 prac. Od 1957 roku Oddział Toruński PTM organizuje co roku konkurs im. J. Marcinkiewicza na najlepszą pracę studencką z matematyki.

Opracował Roman Murawski

L. Maligranda, W. Wnuk, 100 lat matematyki na uniwersytecie w Poznaniu 1919–2019, Wyd. Nauk. UAM, Poznań 2021,  291–307 oraz 454–455.
R. Duda, Matematycy XIX i XX wieku związani z Polską, Wyd. Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2012.