Mieczysław Biernacki

(30 III 1891 Lublin – 21 XI 1959 Lublin)

Uczęszczał do Gimnazjum im. S. Staszica w Lublinie. Studiował chemię na Uniwersytecie Jagiellońskim (1909–1911) – studia przerwał, gdyż został wydalony z uczelni z powodu udziału w głośnym wówczas proteście przeciwko wykładom ks. Zimmermanna. Kontynuował studia, ale już matematyczne, w Paryżu. Przerwał je po wybuchu I wojny światowej wstępując na ochotnika do wojska francuskiego. Do kraju wrócił z armią Hallera. W roku 1921 wyjechał ponownie do Paryża, by skończyć studia. W roku 1923 uzyskał na Sorbonie licencjat nauk matematycznych. Doktorat z matematyki uzyskał w roku 1928 w Paryżu (promotor: Paul Montel). W roku 1929 został profesorem nadzwyczajnym, a w 1937 profesorem zwyczajnym Uniwersytetu Poznańskiego. W latach 1929–1939 kierował II Katedrą Matematyki. Lata wojny spędził w Lublinie zajmując się pracą naukową i utrzymując się z lekcji. W latach 1944–1959 był profesorem Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Zajmował się naukowo funkcjami analitycznymi, analizą matematyczną i geometrią. Opublikował 87 prac. Wypromował 5 doktorów.  W roku 1947 otrzymał Nagrodę PTM im. Stefana Banacha, a w 1959 Nagrodę PTM im. Stanisława Zaremby.  W 1946 został członkiem Polskiej Akademii Umiejętności.

Opracował Roman Murawski

1. L. Maligranda, W. Wnuk, 100 lat matematyki na uniwersytecie w Poznaniu 1919–2019, Wyd. Nauk. UAM, Poznań 2021,  90–93 oraz 378.
2. S. Domoradzki et al., Słownik biograficzny matematyków polskich, Tarnobrzeg 2003.
3. R. Duda, Matematycy XIX i XX wieku związani z Polską, Wyd. Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2012.