Włodzimierz Łencki

(ur. 9 VI 1947 Poznań)

Studiował matematykę na UAM w latach 1966–1971. Po ukończeniu studiów podjął pracę w Instytucie Matematyki UAM, gdzie pracował do roku 1992 – przeniósł się wtedy do Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Zielonej Górze (przekształconej później w Uniwersytet Zielonogórski). Doktoryzował się w roku 1977 na UAM na podstawie rozprawy pt. „Aproksymacja funkcji przy pewnych charakterystykach dewiacji” napisanej pod kierunkiem Romana Taberskiego. Habilitację uzyskał w roku 1990 na UAM – tytuł rozprawy „Konstruktywne aspekty metod sumowalności szeregów Fouriera”. Jego zainteresowania naukowe dotyczą analizy matematycznej i teorii aproksymacji. Opublikował ok. 70 prac badawczych. Wypromował 3 doktorów. W roku 1978 otrzymał nagrodę Ministra Edukacji Narodowej za osiągnięcia naukowe.

Opracował Roman Murawski

Archiwum UAM
L. Maligranda, W. Wnuk, 100 lat matematyki na uniwersytecie w Poznaniu 1919–2019, Wyd. Nauk. UAM, Poznań 2021, 446.