Zbigniew Jan Ciesielski

(1 X 1934 Gdynia – 5 X 2020 Sopot)

Studiował matematykę na UAM w latach 1953–1958. Po ukończeniu studiów podjął tu pracę. Doktoryzował się na UAM w roku 1960 na podstawie rozprawy „O rozwinięciach ortogonalnych prawie wszystkich funkcji w przestrzeni Wienera” napisanej pod kierunkiem Władysława Orlicza. W roku 1962 przeniósł się do Instytutu Matematycznego Polskiej Akademii Nauk. Habilitował się tam w roku 1963 (tytuł rozprawy habilitacyjnej: „Bazy Schaudera w przestrzeni funkcji ciągłych i ich zastosowania”). W roku 1969 został profesorem nadzwyczajnym, a w roku 1974 profesorem zwyczajnym. W latach 1967–1969 pracował także w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku, a w latach 1970–1995 na Uniwersytecie Gdańskim. Jego zainteresowania naukowe dotyczyły teorii prawdopodobieństwa i procesów stochastycznych, ruchów Browna, teorii aproksymacji, analizy funkcjonalnej. Opublikował ok. 110 prac badawczych. Wypromował 12 doktorów. W roku 1973 został członkiem korespondentem, a w roku 1986 członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk, w roku 2001 członkiem korespondentem, a w roku 2013 członkiem czynnym Polskiej Akademii Umiejętności. Otrzymał liczne nagrody naukowe.

Opracował Roman Murawski

Archiwum UAM
L. Maligranda, W. Wnuk, 100 lat matematyki na uniwersytecie w Poznaniu 1919–2019, Wyd. Nauk. UAM, Poznań 2021, 389–390.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Zbigniew_Ciesielski