Zbigniew Semadeni

(ur. 1 III 1934 Warszawa)

W latach 1951–1956 studiował na Uniwersytecie Poznańskim/UAM matematykę i fizykę otrzymując w 1955 roku tytuł zawodowy magistra fizyki, a w 1956 tytuł magistra matematyki. W roku 1954 podjął pracę na UAM – pracował tu do roku 1961. W latach 1962–1986 pracował w Instytucie Matematycznym PAN w Warszawie, zaś w latach 1986–2004 w Instytucie Matematyki Uniwersytetu Warszawskiego. W okresie latach 1973–1985 był zastępcą dyrektora IM PAN do spraw naukowych, zaś w latach 1991–1996 dyrektorem Instytutu Matematyki UW. Doktoryzował się na UAM w roku 1959 pod kierunkiem Andrzeja Alexiewicza na podstawie rozprawy pt. „Lokalizacja funkcjonałów liniowo-multiplikatywnych”. Habilitował się w Instytucie Matematycznym PAN w roku 1963 – rozprawa „Obiekty projektywne i obiekty injektywne”. W roku 1971 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1976 roku tytuł profesora zwyczajnego. Jego zainteresowania naukowe dotyczą analizy funkcjonalnej, teorii kategorii oraz nauczania początkowego matematyki i filozofii matematyki. Opublikował ok. 70 prac badawczych z matematyki, 6 monografii oraz liczne prace z dydaktyki matematyki i filozofii matematyki. Wypromował 6 doktorów. W roku 1959 otrzymał Nagrodę PTM dla Młodych Matematyków, w 1964 Nagrodę Wydziału III Polskiej Akademii Nauk, a w roku 1972 Nagrodę PTM im. Stefana Mazurkiewicza.

Opracował Roman Murawski

Archiwum UAM
L. Maligranda, W. Wnuk, 100 lat matematyki na uniwersytecie w Poznaniu 1919–2019, Wyd. Nauk. UAM, Poznań 2021, 501–502.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Zbigniew_Semadeni