Kazimierz Abramowicz

(4 III 1888 Brzeziny, woj. Łódzkie – 10 IX 1936 Poznań)

Po ukończeniu w roku 1907 gimnazjum w Bobrujsku studiował w latach 1908–1911 matematykę na Kijowskim Imperatorskim Uniwersytecie św. Włodzimierza, gdzie w roku 1911 uzyskał dyplom I stopnia i złoty medal za pracę o funkcjach hipergeometrycznych. Doktorat (rosyjski magister) uzyskał na tymże uniwersytecie w roku 1915  (promotor: D.A. Grawe) oraz w roku 1922 na Uniwersytecie Warszawskim (promotor: S. Mazurkiewicz). Po   egzaminie magisterskim pracował w latach 1912–1919  (z przerwami) jako docent prywatny na uniwersytecie w Kijowie. Wykładał także w Parmie (1916–1918) i w Kijowskim Instytucie Politechnicznym (1918–1920). Po odrodzeniu Polski wrócił do kraju i osiadł w Poznaniu, gdzie w latach 1921–1936 pracował na Uniwersytecie Poznańskim, najpierw jako zastępca profesora, a po habilitacji (1929) jako docent. W roku 1935 został profesorem nadzwyczajnym.  Zajmował się teorią funkcji analitycznych, własnościami funkcji i grup automorficznych oraz funkcjami  hipergeometrycznymi. Opublikował 22 prace.

Opracował Roman Murawski

L. Maligranda, W. Wnuk, 100 lat matematyki na uniwersytecie w Poznaniu 1919–2019, Wyd. Nauk. UAM, Poznań 2021.
S. Domoradzki et al., Słownik biograficzny matematyków polskich, Tarnobrzeg 2003.
R. Duda, Matematycy XIX i XX wieku związani z Polską, Wyd. Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2012.