Wacław Marzantowicz

(ur. 18 VI 1950 Poznań)

W latach 1967–1968 studiował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Poznańskiej, a w latach 1968–1972 matematykę na UAM. Doktorat uzyskał w roku 1977 w Instytucie Matematycznym PAN – promotorem był Kazimierz Gęba. Habilitował się również w Instytucie Matematycznym PAN w roku 1991. W roku 2002 uzyskał tytuł naukowy profesora nauk matematycznych. W latach 1977–1997 pracował w Instytucie Matematyki Uniwersytetu Gdańskiego. W okresie 1993–1996 był dyrektorem tego instytutu. W roku 1996 podjął pracę na Wydziale Matematyki i Informatyki UAM. Jego zainteresowania naukowe dotyczą metod topologicznych w analizie nieliniowej i układach dynamicznych, analizy nieliniowej, topologii współzmienniczej i topologii stosowanej. Opublikował 70 prac badawczych, 1 monografię i 2 podręczniki akademickie. Wypromował 5 doktorów. Prowadził badania naukowe na uniwersytetach w Monachium i Heidelbergu (Niemcy), University of Alberta, Edmonton (Kanada), Universidad Nacional Autónoma de México (Meksyk), Scoula Normale Superiore Pisa (Włochy), CRM Universita Autonoma, Barcelona (Hiszpania), Universidade Sao Paulo, Sao Carlos (Brazylia). Otrzymał Nagrodę Główną PTM im. Stefana Banacha (2004) oraz Nagrodę Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego (2006). W latach 2014–2019 pełnił funkcję prezesa Polskiego Towarzystwa Matematycznego.

Opracował Roman Murawski

L. Maligranda, W. Wnuk, 100 lat matematyki na uniwersytecie w Poznaniu 1919–2019, Wyd. Nauk. UAM, Poznań 2021, 456–457.